Stvar je od početka neobična. Deluje kao nesporazum. Isprva je traženo jedinstvo tamo gde ga nikako nije moglo biti. Stanovništvo koje je naseljavalo Balkan na prostoru dužem od hiljadu kilometara – počev od gornjeg toka reke Vardara na jugu pa do obronaka Alpa na severozapadu, te od reke Mureš i srednjeg toka Tise na severu do Jadranske obale na jugu – imalo je mnogo zajedničkih interesa, a malo dodirnih tačaka. U srednjem veku većina tog stanovništva grupisana je prvo u tri, a potom u dve države (Hrvatsku do početka 12, te Bugarsku i Srbiju) koje nisu stigle da stvore balkanske Španiju, Francusku i Italiju. Srednji vek na Balkanu završen je osmanskim osvajanjem. Svet podeljen između zapadnog i istočnog hrišćanstva, uz Vizantiju koja opada, zamenilo je bivstvovanje Balkana u najdugotrajnijem kalifatu islamskog sveta – Osmanskom carstvu.
***
Iako nisu jedna država, stanovnici Jugosfere po mnogo čemu su jedan kulturno-ekonomski entitet. Srazmerno, reklo bi se „sila“, budući da se ni u čemu ne mogu porediti sa Nemcima osim što daju potencijalnu publiku od 38 miliona a svi Nemci (kojih prema popisu samo u SAD ima 100 miliona) – od svega 90 miliona!
Zato mislimo da ova povest – Istorija Jugosfere – o prethodne tri decenije, neće biti promašaj.
CEO TEKST PRVOG NASTAVKA FELJTONA ČEDOMIRA ANTIĆA, ČITAJTE U MAGAZINU „ISTORIJA“ KOJI SE DOBIJA NA POKLON UZ NOVI NEDELJNIK OD ČETVRTKA 22. SEPTEMBRA. DIGITALNA IZDANJA DOSTUPNA NSTORE.RS
