Svi narodi bivše Jugoslavije napredovali su tokom njenog postojanja.
Tvrdnje o pljački i kolonijalnom odnosu ne padaju pred iskustvima kolonijalnih eksploatacija od Brazila, preko Konga, do Indije, već deluju upravo smešno. U nauci postoji pojam „relativno opadanje“, prema kome je loše čak i ukoliko jedna ekonomija raste, ali je taj razvoj pritom slabiji nego kod njenih konkurenata i manji nego u ranijim razdobljima. Zato SAD, još od sredine devedesetih godina 20. veka, sa zebnjom prate razvoj NR Kine. Odatle frustracija koja decenijama zahvata ne samo britansku elitu već i javnost.
Jugoslovenska država nastala je iz političkih razloga, zbog njih se i raspala. Ekonomija je tu bila i drugom planu, ali nikako nevažna. U jugoslovenskoj državi njen narodi dobili su emancipaciju i razvoj. Slovenija i Hrvatska teško su mogle postati „privredne lokomotive“ u zajedničkoj državi sa Austrijom, Italijom ili Mađarskom – u jugoslovenskoj monarhiji ili socijalističkoj federaciji to su bile. Beograd je od grada na granici postao središte jedne države srednje veličine, tržište se proširilo, ambicije takođe.
CEO TEKST ČITAJTE U MAGAZINU „ISTORIJA“ KOJI SE DOBIJA NA POKLON UZ NOVI NEDELJNIK OD ČETVRTKA 10. NOVEMBRA. DIGITALNO IZDANJE DOSTUPNO NA NSTORE.RS
