Intervju radila Vanja Ratković
Bez naginjanja mistifikaciji, Darko Rundek je zaista jedna od najznačajnijih figura (post)jugoslovenskog kulturnog prostora. Više od muzičara, on je poeta koja utiskuje subjektivne i objektivne filmske slike vremena, događaja i ljudi prostora na kojem boravimo, ali i onog iz „širokog svijeta”… Darko je čuvar sećanja i to ne samo jedne generacije.
Ipak, njegovo delovanje nije arhaično. Tako se u njegovom bendu Ekipa nalaze i mlade snage regionalne muzičke scene, poput basiste Roka Crnića i saksofonistkinje Ane Kovačić. Sa kontinuiranom evolucijom, Darko nam svaki put poklanja autentičnost u izrazu, i tako više od četiri decenije.
Individalne i kolektivne transformacije, nostalgija, ekološki aktivizam, ali i nastup na Uzlet festivalu u Čačku 28. jula, bile su teme našeg razgovora.
Živimo li u postkulturnom vremenu – u kojem kultura više nema značaj i uticaj koji je imala?
Pojam kulture je vrlo širok. I kultura bez umjetničkih i komunikacijskih formi i institucija na koje smo navikli, kultura je. Te su institucije i forme bile dio građanskog društva i nacionalnih država i pokreta, nastale sredinom devetnaestog stoljeća. Prirodno je da sa globalizacijom i novim komunikacijskim tehnologijama one gube značaj i utjecaj.
Da li je Novi val bio, kao oblik postmoderne, poslednje stanje duha jedne kulture?
Možda se može reći da je novi val sublimirao jugoslavenski politički avangardizam, vodstvo u pokretu nesvrstanosti koje nas je činilo važnima na svjetskoj sceni, balkansku multikulturalnost itd. On je bio labuđi pjev jednog socijalnog projekta i jedne očito propale države.
Po Vašem mišljenju, jugoslovenska muzika je bila tek zbir nekoliko muzičkih izraza (Zagreba, Beograda, Sarajeva) ili je više od toga, nešto autentično ujedinjujuće?
Autentična i ujedinjujuća je bila određena smjelost u propitivanju vlastitih života, društva i izražajnih formi, humor i nekonformizam. Također i prilično masovni odaziv publike.
U čemu ste najviše uživali tokom snimanja albuma sa jazz orkestrom HRT-a?
U muzičkom zajedništvu i radosti sviranja.
Kako je izgledao Vaš ulazni put u ekološki aktivizam?
Moja partnerica Sanda Hržić me uvela u svijet francuskih kolapsologa oko Pabla Servignea, pratili smo predavanja Jean-Marc Jankovicija, otkrili Deep Adaptation i Extinction Rebelion, upoznali smo lokalne aktiviste, povezali se sa okupljanjem tranzicijskih zajednica…
Šta Vam daje nadu u kontekstu ekologije?
Nemam puno nade, ali zalagati se za zdrav razum i odgovornost u ovom vremenu urušavanja ima smisla po sebi.
Da li je povratak prirodi, poput Vašeg uzgajanja maslina na Braču, poslednje utočište meta svesnih?
Nastojimo što manje doprinositi zagađenju i iscrpljivanju, djelovati regenerativno, ali uzgajanje maslina i vrt su još daleko od toga da bismo bili samoodrživi. Glavna aktivnost je ipak u umjetnosti i prenošenju poruka.
Da li Vam nedostaju Kulušić i Zvečka?
Ne. U Zagrebu se danas slična atmosfera može naći na drugim mjestima.
Šta Vas je poslednje oduševilo od nove muzike?
Klinika Denisa Kataneca.
Šta publika u Čačku na Uzletu može očekivati od Vašeg nastupa?
Puno muzike, poezije i zajedništva.
Tagovi
