Volim terase – male, velike, zgurane, krive, pretrpane, prazne. One su savršen dvogled u nepoznato. Prostor s kojeg je pao zid koji razdvaja intimnost od javnosti ili trenutak kad se u pozorištu digne zavesa. Na nekim terasama stoji bicikl ili bure za turšiju, stari abažuri, ramovi za slike, posuđe, obuća, biljke, većina ljudi ima biljke, neki o njima brinu a neki kao da su ih samo izbacili iz stana. Ima svakakvih terasa, čak i onih načičkanih jedna uz drugu – identične, od boje i kvadrature do sadržaja. Tu su i one terase koje više nisu terase, zabarikadirane i pretvorene u još jednu prostoriju. Nekad su ljude tako kažnjavali, tako što su ih sazidavali u kule bez izlaza.
CEO TEKST U NOVOM NEDELJNIKU KOJI JE NA KIOSCIMA OD ČETVRTKA 10. AVGUSTA. DIGITALNO IZDANJE DOSTUPNO NA NSTORE.RS
