Više od 2.000 godina, severoistočna provincija Sinđang predstavlja područje ključno za kulturnu razmenu i komunikaciju između istoka i zapada. Samim tim i kultura tog regiona neodvojivi je deo celokupne kineske kulture i civilizacije.
Od samih početaka, kulture etničkih grupa koje žive u provinciji Sinđang prihvatale su elemente kineske kulture, pa je provincija s vremenom postala tačka na kojoj su se preplitala nasleđa različitih etničkih zajednica, te je u periodima tokom kojih je kulturna razmena jačala beležen privredni i svaki drugi procvat ovog regiona.
„Jačanje veza sa kineskim identitetom od suštinskog je značaja za napredak i razvoj etničkih kultura u Sinđangu“, navodi se u Beloj knjizi koju je vlada u Pekingu objavila sredinom godine.
Pilav, kebab i brojna druga jela koja je moguće pronaći i stotinama kilometara zapadno od Sinđanga svedoče o razmeni kultura koja je u proteklih desetak vekova stvorila kuhinju za koju lokalno stanovništvo tvrdi da je kombinacija uticaja različitih naroda, istovremeno jedinstvena i sačinjena od ukusa svojstvenih brojnim kulinarskim centrima.
Bogati i sočni sastojci koji se najčešće vezuju za centralnoazijske kuhinje, pomešani sa kompleksnim, snažnim začinima kineske tradicije predstavljaju jedinstveno iskustvo koje donosi ujgurska trpeza, koja se dinamično razvijala još tamo od devetog veka, kada je islam preuzeo primat nad drugim verskim zajednicama u ovoj provinciji.
Jagnjetina, lagano kuvana sa pirinčem i šargarepom, začinjena jedinstvenom kombinacijom bibera i kumina čini lokalnu verziju kebaba jelom za koje namernici tvrde da nema premca u svetu jela načinjenih od jagnjećeg mesa. Putnici primećuju kombinaciju ukusa svojstvenih Ujgurima, Uzbecima, Kirgizima i Kazahstancima, uz blage primese ruske kuhinje i snažan uticaj kineske kulture. Ukratko, hrana Sinđanga predstavlja kombinaciju svih uticaja koji su ostavili traga u bogatoj istoriji ove provincije na severozapadu Kine.
Ručno bran pamuk, kakav koriste i modni giganti poput japanskih kompanija Uniklo i Muđi, te naširoko poznatih kompanija Adidas, Gep, Ikea i H&M, predstavlja osnovu odeće koja se tradicionalno nosi širom provincije Sinđang. Muškarci obično nose pamučni ogrtač bez dugmadi, pričvršćen pojasom, dok je ženama svojstven stil odevanja zasnovan na haljinama sa podsuknjom i baršunastim ogrtačima. I žene i muškarci najčešće nose čizme.
Tradicionalnu odeću, polako, modernizuju lokalni kreatori koji koriste elemente folklora utkane u moderne kolekcije, obogaćene srebrnim nakitom, koji ovu provinciju čini nadaleko poznatom već vekovima. Brojni turisti glavni su kupci novih modnih linija, koje istovremeno čuvaju tradiciju i otvaraju sveže mogućnosti mladima koji stasavaju u ovom regionu.
Istovremeno, na stanovnicima se vide ostaci uticaja brojnih civilizacija koje su, tražeći sreću duž Puta svile, prolazile ovim regionom i za sobom ostavljale tragove svojih kultura i običaja. Bogata istorija, odore živopisnih boja, tradicija i hrana privlače mnogobrojne turiste, pa je od početka godine ovaj region pohodilo oko 150 miliona posetilaca.
Ova provincija je, istovremeno, i centar agrikulture u Kini, pri čemu se posebna pažnja poklanja proizvodnji nadaleko čuvenog pamuka.
Sinđang je, takođe, mesto gde se prepliću religije, pa je u ovoj provinciji registrovano oko 25.000 bogomolja – džamija, crkava, ili budističkih i taoističkih hramova u kojima boravi oko 30.000 sveštenika raznih veroispovesti. Kinezi običavaju da kažu da su napori da se prevaziđu razlike stvorili zajednicu ujedinjenu poput semenki nara.
U provinciji radi trinaest univerziteta i oko 2.300 srednjih škola, koje su bez razlike dostupne svima.
Stanovnici Sinđanga su, takođe, vešte zanatlije, pa su nadaleko poznate njihove skulpture od žada, oštri noževi ukrašeni dragim i poludragim kamenjem, tepisi, tapiserije, svilom protkane kape, bakarni ibrici i muzički instrumenti.
Kovači, koji vekovima prave tradicionalne noževe, tvrde da ne postoje dva ista sečiva, dok tkači ćilima smatraju da će njihov zanat opstati sve dok bude živa tradicija prema kojoj centralno mesto svakog domaćinstva predstavljaju upravo spektakularni, ručno tkani tepisi. Iako manje poznati od onih načinjenih u Iranu, tepisi iz Sinđanga napravljeni su jednako vešto, te zadivljuju izborom boja i baršunastom, rukom uglačanom površinom. Uostalom i sami majstori koji ih prave tvrde da mašine mogu da sklope svega 16 različitih boja, dok je broj kombinacija koje sami smisle neograničen.
Tagovi
