Aerodrom u Surčinu se zove po Nikoli Tesli, samo da se ne bi zvao po Zoranu Đinđiću. Ali da je mogao po Miloševiću, „patriote“ se ne bi setile Tesle: Analiza Zorana Panovića

Najveći paradoks Srbije je taj da njen najbitniji ekonomski partner – Nemačka – nije i njen suštinski politički saveznik. Naprotiv. Hrvatska je tu u neuporedivo sinhronizovanijoj poziciji. Od svih vazalnih nacionalizama na prostorima bivše SFRJ hrvatski je u odnosu na svog pokrovitelja – Nemačku, isplativiji nego srpski u odnosu na Rusiju, pa čak i bošnjački u odnosu na Tursku i kosovsko-albanski u odnosu na Ameriku.

O Slobodanu Miloševiću Aleksandar Vučić uvek govori s diskretnim uvažavanjem i sa puno razumevanja za fatalne greške koje je Milošević napravio ne razumevajući istorijski trenutak. Ivica Dačić se posle Petog oktobra distancirao od Miloševića, a nakon 2012. i pravljenja saveza sa naprednjacima, po potrebi ga instrumentalizuje. Milošević možda nije imao člansku karticu Šešeljeve partije, ali je u Hagu umro simbolički kao radikal maltene.

U narativnom ključu tanatosociologije (sociologija smrti) danas posthumne harizme Tuđmana i Miloševića – presudno rivalske u vreme raspada SFRJ – adaptiraju se i po percepcijama aktuelnog rata u Ukrajini.

Aerodrom u Surčinu se zove po Nikoli Tesli, samo da se ne bi zvao po Zoranu Đinđiću. Ali da su se stvorili istorijski uslovi i bilansi da se zove po Slobodanu Miloševiću kao što se zagrebački Pleso zove po Tuđmanu, „patriote“ se ne bi setile Tesle. Miloševića je narativno lako predstaviti kao simbol otpora, tragičara i mučenika (kao što se u drugom ideološkom ključu predstavlja i Draža Mihailović), i tako relativizovati njegove greške, ali mu za razliku od Tuđmana fali ideja pobede.

Ceo tekst objavljen je u novom Nedeljniku, koji je na svim kioscima od četvrtka, 19. maka

Digitalno izdanje i pretplata na nstore.rs