Kralj Čarls III i njegov sin princ Vilijam izrazili su, kako nacvode, „duboku tugu“ zbog užasa oko umešanosti njihove porodice u „aferu sa robovlasništvom“, koja je uzdrmala čitavu Evropu. Ipak, čini se da pored te tuge stoji jedno veliko prazno mesto. To mesto je bilo rezervisano za javno priznanje kraljevske porodice u ovoj tragičnoj trgovini. U periodu od 270 godina, 12 britanskih monarha podržavalo je, sponzorisalo i profitiralo nad žrtvama porobljavanja, kako tvrde istoričari.
Koji se kraljevski članovi nalaze na ovoj listi?
Elizabeta I (1558-1603)
Kraljica Elizabeta I Tjudor za vreme svoje vladavine poklonila je veliki kraljevski brod trgovcu robljem Džonu Hokingu 1564. godine za udeo dobiti njegovih putovanja. Na svom pohodu, Hoking je porobio mnoge ljude iz Afrike i zaplenio 600 i više portugalskih brodova, kako se navodi u knjizi Nika Hejzelvuda „Kraljičin trgovac robljem“.
Džejms I (1603-1625)
Prvi kralj Stjuart dodelio je kraljevskim trgovcima potpunu moć nad trgovinom u Africi. Oni su formirali kompaniju Gvineja, koja je engleskim plantažama duvana u Americi dostavljala porobljene ljude, prema knjizi Pitera Frajera „Moć koja je tu da ostane“.
Čarls I (1625-1649)
Kralj je 1632. rekonstituisanoj kompaniji Gvineja obezbedio dozvolu za prevoz porobljenih ljudi. Tada su osnovane engleske kolonije u kojima se ekonomija zasnivala na eksploataciji robova, počevši od Barbadosa – „prvog društva crnačkih robova“, 1636. godine.
Čarls II (1660-1685)
Prvi kralj nakon što je obnovljena monarhija i nakon kratkog perioda Engleske kao republike, trgovinu robljem je pretvorio u preduzeće koje finansira država. On je lično uložio u ovaj biznis, u Kompaniju kraljevskih avanturista Engleske, koja se bavila trgovinom u Africi, dodelivši joj čak kraljevsku povelju. Kada je kompanija raspuštena 1672. svoje pokroviteljstvo premestio je u drugu – Kraljevsku afričku kompaniju. Oni su transportovali više porobljenih ljudi u Ameriku nego bilo koja druga organizacija u istoriji transatlanske trgovine.
Džejms II (1685-1688)
Džejms je bio guverner Kraljevske afričke kompanije i nagrađen je sa 500 gvineja za svoje „izuzetne usluge“ 1677. godine. Kao kralj, bio je najveći akcionar do svog svrgnuća u Slavnoj revoluciji 1688. Prema istoričaru Dejvisu u knjizi „Kraljevska afrička kompanija“, Džejms je zaradio 6.210 funti od svoje investicije – što je u današnjim vrednostima oko milion funti.
Vilijam III (1689-1702) i Meri II (1689-1694)
Holandski princ Vilijam Oranski, protestant, zamenio je Džejmsa II, katolika, tokom Slavne revolucije. U januaru 1689. Vilijam je prihvatio besplatan prenos akcija od 1.000 funti (danas približno 163.000 funti) u Kraljevskoj afričkoj kompaniji od zamenika guvernera, sada ozloglašenog Edvarda Kolstona. Bruk Njuman, istoričarka sa Virdžinija Komonvelt univerziteta otkrila je da su se njih dvojica dodatno bogatili od akcija, kako se engleska zarada od ropstva povećala.
Kraljica Ana (1702-1714)
Kraljica Ana je zapamćena po ujedinjenju Engleske i Škotske 1707. godine, u kojem se formiralo Ujedinjeno Kraljevstvo Velike Britanje. Ona je, takođe, značajno proširila nacionalnu trgovinu robljem nakon što je osigurala veze sa Španijom 1713. Tada su dostavljali porobljen afrički narod španskim kolonijama u Južnoj Americi.
Džordž I (1714-1727)
Džordž I bio je guverner kompanije Južnog mora i držao je značajan deo akcija. U okviru nje, on je ugovorio trgovinu od 4.800 odraslih, zdravih muškaraca godišnje Latinskoj Americi. Džon Karsvel je u svojoj knjizi „Mehur Južnog mora“ izračunao da je kralj ostvario veliki profit od svoje investicije.
Džordž II (1727-1760)
Džordž II je bio guverner i akcionar iste ove kompanije. Prema arhivi organizacije „Putevi robova“, koja je pratila podatke transatlanske trgovine ljudima, oni su porobili 41.923 Afrikanca u periodu između 1712. i 1740. godine. Više od 7.000 ljudi umrlo je tokom putovanja.
Džordž III (1760-1820)
Džordž III se u jednom eseju koji je napisao kao tinejdžer, izjasnio da robovlasništvo nema moralnu osnovu. Citiran je kao kralj koji se protivio trgovini robova. Međutim, on je podržao da se nastavi trgovina robljem i robovlasništvo. Iza kulisa, sabotirao je pokret ukidanja – prema istraživanjima istoričarke Bruk Njuman.
Džordž IV (1820-1830)
Nedostatak podrške Džordža III rastućem pokretu ukidanja robovlasništva uticao je na to da se emancipacija odloži godinama. Njegovu vladavinu obeležilo je surovo gušenje ustanaka porobljenih ljudi na Karibima. To je uključivalo odgovor u Demerari, Gvajana, 1823. Prema Majku Tejloru, u knjizi „Interes“, britanske vlasti reagovale su na ustanak masakrom, pogubljenjima i bičevanjima. Desetoro porobljenih pobunjenika završilo je obešenoi obezglavljeno, a njihove glave izložene su na kolcu.
Vilijam IV (1830-1837)
Vilijam IV bio je kralj u vreme kada je robovlasništvo ukinuto 1833, ali je oduvek bio protiv tog događaja. Pre nego što je krunisan, držao je titulu vojvode od Klerensa i često je provodio vreme na Karibima. Tamo se sprijateljio sa upravnicima plantaža, čak se hvalisao kako je zaradio polno prenosivu bolest. Posvetio je čitave govore braneći i pravdajući robovlasništvo. Tvrdio je da je ono ključno za prosperitet, a da robovi treba da budu zahvalni i požrtvovani. Kuća Klerens, današnji dom kralja Čarlsa i kraljice Kamile, prvobitno je izgrađena za Vilijamsa IV u periodu 1820.
Tagovi
