Priče o njoj danas pomalo blede. Pre svega zato što neki taj dan provode kao i svaki drugi, kod kuće ili ga koriste da završe neku od obaveza koje ih čekaju. Ipak, nije da se ne slavi.
Ne obeležavaju je svi, ali bar dobar deo srpskog stanovništva voli na taj datum da izađe i da se dobro provede.
Poznajete li makar jednog čoveka koji se 31. decembra napije, dobro proveseli, poželi svima srećnu novu godinu i priča kako ništa ne priznaje osim „Srpske nove godine“?
Odgovor je sigurno potvrdan.
Međutim, da li za obeležavanje ovog „srpskog praznika“ postoji i istorijski osnov?
U svojoj knjizi „Zablude srpske istorije“ istoričar Dejan Ristić pisao je i o ovom fenomenu.
Srbi su kroz svoju dugu istoriju koristili vizantijski, pa julijanski, pa na kraju i gregorijanski kalendar. Konačno, kada je „država Južnih Slovena“ nastala njihovim ujedinjenjem, odlučeno je da se koristi jedinstveni kalendar.
Narodna Skupština je 10. januara 1910. godine izglasala Zakon o izjednačavanju starog i novog kalendara.
„Suprotno očekivanjima, nakon ujedinjenja, Srbi nisu nastavili da slave novu godinu kada su je i inače slavili, sve do 1923. godine“, piše Ristić i objašnjava u svojoj knjizi da su u beogradskoj „Kasini“ te godine prvi put organizovali proslavu Nove godine po starom kalendaru.
To je urađeno kako bi se „terao inat“ privrednim krugovima iz Zagreba koji su protestovali zbog paralelnog obeležavanja praznika, piše Ristić i dodaje da naziv „srpska“ ne stoji zbog toga što tog dana i drugi narodi slave novu godinu.
