Crna Gora je iznimka po više identitetskih i političkih obilježja koja je razlikuju od ostalih. Ona je jedina jugoslovenska republika u kojoj je Savez komunista, pod tim imenom, pobijedio na prvim višestranačkim izborima u decembru 1990. godine. Osim u njoj, u svim drugim republikama je bivša jedina partija promijenila ime prije izbora. Potom, Crna Gora je jedina od jugoslovenskih republika na referendumu (u martu 1992) odlučila da ne želi nezavisnost nego želi ostati u Jugoslaviji, zajedno sa Srbijom. Ta je odluka kasnije poništena drugim referendumom, onim iz maja 2006, kad je 55,5 posto građana Crne Gore glasalo za nezavisnost, čime su učinili i Srbiju – koja nikad nije imala referendum o nezavisnosti (jedina od svih jugoslovenskih republika) – praktički nezavisnom.
Retrospektivno se može reći da je Crna Gora te 1992. učinila raspad Jugoslavije komplikovanim. Da je tada odlučila da pođe putem nezavisnosti, kao što je u jednom trenutku i nagovijestila da bi možda htjela (na londonskoj konferenciji u septembru 1991) ali se nakon samo nekoliko dana povukla i promijenila odluku, i Srbija bi tada postala nezavisna, jer ne bi imala s kim formirati neku novu (smanjenu) Jugoslaviju. Možda bi se tada odlučila za veći pritisak na neku drugu republiku, recimo Makedoniju, ili bi priznala Republiku Srpsku ili tada još postojeću Republiku Srpsku Krajinu. Ili bi jednostavno prihvatila svoju nezavisnost u okvirima avnojskih granica. To zadnje rješenje bi, međutim, značilo da bi u sastavu Srbije tada nedvojbeno ostalo i Kosovo, čiji je zahtjev za nezavisnošću jednoglasno odbijen ne samo odlukama Badinterove komisije nego i u politikama svih ostalih jugoslovenskih republika.
CEO TEKST ČITANJE U NOVOM, SPECIJALNOM VASKRŠNJEM BROJU NEDELJNIKA KOJI JE NA KIOSCIMA OD ČETVRTKA 13. APRILA, ILI U DIGITALNOM IZDANJU NA NSTORE.RS
Tagovi
