Kurdi su utkani u tursku istoriju u samom njenom korenu. Od momenta kada su Seldžuci upali na istočne granice Vizantije, pre nešto manje od hiljadu godina, preko utemeljivanja Osmanlijskog carstva, do osnivanja moderne Republike Turske. I što je najinteresantnije, koliko god to zvučalo paradoksalno, Turska samo uz pomoć ili preko leđa Kurda može da realizuje Nacionalni pakt iz 1920. godine, i ponovo postane dominantna sila u regionu.
S druge strane, nema te planetarne sile koja nije izdala Kurde, ni regionalnog ili lokalnog despota koji nije vršio represiju nad kurdskom populacijom. Kurde su redom ostavljali na cedilu Velika Britanija, carska Rusija, SSSR, SAD, a masakrirali su ih Osmanlijsko carstvo, Ataturkova i Erdoganova Turska, Asadova Sirija, Huseinov Irak, Iran šaha Reze Pahlavija i Islamska Republika ajatolaha Homeinija i Hamneja.
Istini za volju, Kurdi su često i sami sebi najveći neprijatelji. Plemenska podeljenost, rivalstvo, tendencija da se prodaju i budu oružje u rukama svojih neprijatelja protiv drugih naroda, nesposobnost da proizvedu ozbiljan nacionalni program, kreiraju zajednički književni jezik (Kurdi moraju da govore arapski, turski ili engleski da bi se međusobno sporazumeli), formiraju političku klasu sa vizijom i sposobnošću da realizuje realne ciljeve, doprineli su u dobroj meri da Kurdi i pored toga što ih ima oko 35 miliona budu i dalje bez svoje države.
Kurdi, s kolena na koleno, prenose legendu da su kurdski odredi bili presudni za pobedu Seldžuka kod Mancikerta 1071. godine. To je bitka koju istoričari kvalifikuju kao početak kraja Vizantije i početak turske dominacije nad Anadolijom. Kurd Idris Bidlisi može se smatrati, uz sultana Selima I kome je bio desna ruka, utemeljivačem Osmanlijske imperije…
OPŠIRNU ANALIZU ŽELJKA PANTELIĆA ČITAJTE U NOVOM NEDELJNIKU KOJI JE NA KIOSCIMA OD ČETVRTKA 17. OKTOBRA
Digitalno izdanje dostupno na NOVINARNICA.NET
Tagovi
