Predsednik sa sultanskim ovlašćenjima i kalifskim ambicijama stimuliše i finansira promociju Svete Sofije, kao trećeg svetog islamskog objekta po važnosti, odmah iza Velike džamije u Meki i Al Akse u Jerusalimu. U vrhu liste megalomanskih planova Erdogana je uzdizanje Turske u sunitskom svetu na postolje sa Saudijskom Arabijom i Egiptom i zato mu je potrebna Sveta Sofija, kao najmoćnije znamenje u posedu Turske u muslimanskom svetu. Saudijci imaju Meku, Egipćani Al Azhar, a Erdogan od Svete Sofije želi da napravi novi simbol muslimana sunita…
Obrazloženje poništavanja Ataturkovog dekreta iz 1934. godine koji je Svetu Sofiju transformisao u muzej jednako je indikativno kao i sam potez Erdogana da je pretvori u džamiju. Pozivanje na dokument kojim je Mehmed II Osvajač poverio Svetu Sofiju jednoj fondaciji s tvrdnjom da je tako prekršena volja vlasnika Svete Sofije upućuje na sistem vrednosti Erdogana: ono što je oteto je legitiman plen i s njim može da se radi što god je volja, pa bila to i najvažnija crkva pravoslavnog hrišćanskog sveta…
Režimski istoričari tvrde da je Ataturkov potpis na dekretu o transformaciji Svete Sofije u muzej i restauraciji vizantijskih mozaika lažan. Po njima Ataturk je bio primoran od zapadnih sila, posebno Sjedinjenih Američkih Država, da odobri pretvaranje Svete Sofije u muzej i američki restauratori su dobili narudžbinu da omoguće da mozaici ugledaju svetlost dana. Istina je da je već prozapadno orijentisani sultan Abdulmedžid I pozvao braću Fosati iz Tićina još 1846. godine da obave prvu restauraciju antičke bazilike. Nije Justinijanova Sveta Sofija prva hrišćanska bazilika koja je ponovo pretvorena u džamiju u Erdoganovoj neoosmanlijskoj državi: pre nje su istu sudbinu doživele njene imenjakinje u Nikeji (Iznik) i Trapezuntu (Trabzon).
Tagovi
