Čitav odjavni govor malog Malika u filmu „Otac na službenom putu“ u pozadini prati glas radio-voditelja Radivoja Markovića koji prenosi fudbalski dvomeč Jugoslavije i Sovjetskog Saveza, na Olimpijskim igrama 1952. godine. Postoji to na filmu, što Britanci nazivaju i „period peers“, kada talentovani kreatori važnim istorijskim ličnostima ili događajima u svojim scenarijima daju epizodne ili čak uloge statista, samo kako bi do tančina mapirali jedno vreme. I pred kraj drame Abdulaha Sidrana, po kojoj je kultni film nastao, Faruk (u filmu Zijo) spominje susret Jugoslavije i SSSR-a, posle kog je, kaže, pucao od sreće, ali Kusturica radio-prenosom utakmice na kraju filma, dok Meša i Ankica rade one stvari, bez greške mapira taj istorijski trenutak u Jugoslaviji.
Jedan je od sadržajnijih perioda jugoslovenske istorije ono razdoblje od kada je rukovodstvo sa Titom na čelu odbačeno od Moskve, pa sve dok nije potpisana Beogradska deklaracija. U toj elipsi ideološko-političkih događaja, od 1948. do 1955. godine, ostali su zapisani brojni važni istorijski trenuci: od potpune izolacije Jugoslavije u svetskoj politici, do mogućnosti da je ona kroz nesvrstanost kreira.
I tačno negde na sredini odigran je taj dvomeč Jugoslavije i Sovjetskog Saveza u Finskoj, u Tampereu, dvomeč koji ništa u toj istorijskoj elipsi nije promenio, ali su oko njega izgrađeni mitovi.
Ceo tekst objavljen je u novom Nedeljniku, koji je na svim kioscima od četvrtka, 21. jula
Digitalno izdanje i pretplata na nstore.rs
Tagovi
