Rat u Ukrajini je označio povratak američke vojske na evropski kontinent. Pre ovog rata američka vojska, koja broji oko milion i četiristo hiljada aktivnih vojnika, imala je 67.000 pripadnika stalno raspoređenih u evropskim bazama, uz 13.000 vojnika u pokretnim jedinicama. Sa početkom ukrajinske krize broj američkih vojnika u Evropi je već u martu prešao simboličnih 100.000.
Američke trupe koje u Evropi koriste strukture NATO-a nikada nisu napustile kontinent, ni nakon što je 1991. prestala opasnost od Varšavskog pakta i Sovjetskog Saveza, zbog koje je savez i osnovan 1949, sa ciljem da se suprotstavi širenju sovjetskog uticaja. Veliki broj američkih vojnika ostao je na evropskom tlu, naročito u Nemačkoj, Italiji, Španiji, Belgiji i Poljskoj. Iako je nakon raspada sovjetske federacije njihov broj smanjen sa 300.000 na 150.000, odlukom tadašnjeg predsednika, Džordža Buša Starijeg, to nije značilo da su se smanjile i ambicije američke administracije da upravlja evropskom odbranom.
NATO je postao suvišan, ali Vašington nije želeo da izgubi ovaj glavni instrument kontrole na Starom kontinentu. Američke baze se protežu od Bugarske do Grenlanda, od Grčke do Finske. Problem je bio u tome kako da zadrži političko i strateško vođstvo u vojnom savezu u novim međunarodnim okolnostima u kojima više nije postojao neprijatelj iz vremena Hladnog rata koji mu je omogućavao glavnu poziciju unutar organizacije zahvaljujući nadmoćnoj vojnoj sili koja uključuje i nuklearni arsenal. Umesto gašenja Severnoatlantskog saveza postavilo se pitanje promene njegovih vojnih i strateških ciljeva. Novu misiju NATO-a Vašington je pronašao u širenju interesne zone na istočnu Evropu i bivše sovjetske republike. Političko i vojno usmerenje saveza imalo je tri cilja: širenje zone delovanja, veće nadležnosti i obnovu vojnih struktura.
CEO TEKST PROČITAJTE U LETNJEM DVOBROJU NEDELJNIKA. POTRAŽITE GA NA KIOSCIMA ILI NA NSTORE.RS
NAPOMENA: NAREDNI BROJ NEDELJNIKA IZLAZI 11. AVGUSTA
