Jednako kao što činjenica da je Ridley Scott snimio film o Napoleonu koji zapravo ništa u vezi s tim čovjekom koji je umnogome promijenio tok povijesti ne kontekstualizira, predstavljajući ga kao nekog plošnog redikula, zajedno s kompletnim društvenim i političkim kontekstom revolucionarne i postrevolucionarne Francuske, ne začuđuje, na isti način i ne čudi što je u kontekstu prve i druge Jugoslavije prešućeno to da je on zapravo otac prve jugoslavenske države.
Kraljevina je tu činjenicu uglavnom ignorirala, u prvom redu zato što je Napoleonova Jugoslavija zapravo bila hrvatsko-slovenska priča, a samim time i Beogradu nezanimljiva, a potom i zato što bi se time posredno priznalo da se krajem 1918. nije rodilo nešto potpuno novo, ni iz čega, nego da je to, barem što se zapadnih dijelova zemlje tiče, bilo utemeljeno na nečem vrlo konkretnom iz relativno nedavne prošlosti.
Socijalistička je pak Jugoslavija, bez obzira na to što jeste naslijedila pravno nasljeđe i međunarodno priznanje Kraljevine Jugoslavije, samu sebe doživljavala kao nešto potpuno revolucionarno i novo, odnosno kao državu koja je zapravo tek nastala zahvaljujući zajedničkoj i progresivnoj borbi jugoslavenskih naroda, koji su tom borbom odlučili stvoriti novi svijet i novu državu. Tu poziciju je možda i najbolje predstavljala vrlo efektna parola komunista, koja je i obilježila te rane dane FNRJ, a glasila je „nema povratka na staro“.
Uz svaki primerak novog broja Nedeljnika dobijate magazin „Istorija“ na poklon
Tagovi
