Nije bilo strašnije tajne policije od istočnonemačkog Štazija. Nigde u svetu tajna policija nije regrutovala toliki broj doušnika, uključujući i maloletnu decu, koji su potpisivali formalne ugovore da će pratiti i prijavljivati prijatelje, komšije, roditelje, decu, supružnike… A opet, Štazi je bio zatečen razvojem događaja 1989. godine koji su se završili padom Berlinskog zida i nestankom režima i države koju je ova služba tako surovo branila. Uostalom, sve druge obaveštajne službe na svetu su bile iznenađene te jeseni 1989. godine. Tu se videla jedna od glavnih tajni obaveštajnih agencija: njihova neobaveštenost.
Štazi je uspevao da svoje agente postavi na najviše moguće položaje. Vili Brant pada sa vlasti nakon što je otkriveno da je njegov sekretar agent te tajne policije. Iste te 1974. godine Markus Volf, svemoćni vođa istočnonemačkih obaveštajaca, pita se u svom dnevniku: „Prilikom rasprave o tajnim službama, osim pitanja cui bono (tko od njih ima koristi?), pojavljuje se i pitanje ima li od njih uopće koristi?“ (hrvatski prevod Volfove knjige „Čovjek bez lica“).
U ovoj knjizi se citira i Helmut Šmit koji je rekao: „Valjalo bi prekinuti s tim dosadnim špijunskim pričama (…) Ono što je bitno, ionako se zna (…) Cijeli je taj napor nepotreban i zapravo služi samo tome da se te službe prave važnima, da dokažu opravdanost svojega postojanja i da sačuvaju svoja proračunska (budžetska) sredstva.“
Ceo tekst objavljen je u novom Nedeljniku, koji je na svim kioscima od četvrtka, 23. juna
Digitalno izdanje i pretplata na nstore.rs
Tagovi
