Emanuel Makron je došao na čelo Francuske sa obećanjem da će da ukloni Marin Le Pen sa političke scene. Pet godina kasnije, njena desničarska partija trijumfalno ulazi u francusku skupštinu, sa najboljim rezultatom u istoriji. Sa 89 od 577 poslanika, Nacionalni zbor Marin Le Pen daleko je premašio rezultat iz 1986, kada je ta politička formacija koju je tada predvodio njen otac Žan Mari Le Pen, pod imenom Nacionalni front, poslednji put imala grupu u skupštini sa 35 predstavnika. Od osam poslanika 2017. godine, partija njegove ćerke sada ima gotovo devedeset. Ovaj rezultat je i najveće iznenađenje drugog kruga parlamentarnih izbora u Francuskoj koji je održan 19. juna. Nacionalni zbor tako postaje druga po veličini opoziciona grupa u francuskoj skupštini.
Glavna opozicija su, kako se ispostavilo već u prvom krugu, leve snage okupljene u koaliciju NUPES koju predvodi harizmatični lider Žan Lik Melanšon. Njegova partija, Nepokorena Francuska, zajedno sa socijalistima, ekolozima i komunistima, imaće u skupštini 142 poslanika. Makronova centristička formacija, koja ostaje najveća sa 246 poslanika, izgubila je, međutim, apsolutnu većinu, koju čini najmanje 289 od 577 poslanika. Jedan broj ministara bliskih Makronu koji nisu izabrani moraće da napusti vladu. Ovakav rezultat izbora odražava buru u francuskom političkom životu, na šta su ukazivali i naslovi u novinama narednog dana. „Šamar“ – pisalo je preko čitave naslovne strane Liberasiona, dok su drugi govorili o „potresu“, „skoku u nepoznato“ i o „Francuskoj kojom ne može da se vlada“.
Situacija u kojoj je nakon parlamentarnih izbora partija na vlasti ušla u skupštinu sa relativnom većinom dogodila se samo jednom od kada je 1958. osnovana Peta republika. To je bilo 1988, kada je Fransoa Miteran ponovo izabran za predsednika. On je tada raspustio skupštinu, što mu dopušta francuski ustav, i raspisao prevremene parlamentarne izbore u nadi da će Socijalistička stranka koju je predvodio dobiti apsolutnu većinu, ali se to nije dogodilo. Socijalisti su narednih pet godina imali ograničeno polje delovanja, zbog čega su neprestano morali da pregovaraju i prave kompromise, a premijeri koji su se smenjivali su često pribegavali članu 49-3 ustava koji omogućava predsedniku skupštine da se pozove na odluku vlade o tekstu zakona koji se onda usvaja bez glasanja.
Ceo tekst objavljen je u novom Nedeljniku, koji je na svim kioscima od četvrtka, 23. juna
Digitalno izdanje i pretplata na nstore.rs
Tagovi
