Preminuo vladika Atanasije: Amfilohijev školski drug, dekan Bogoslovije, uz narod tokom stradanje

Umirovljeni vladika zahumsko-hercegovački i primorski Atanasije preminuo je od kovida-19, potvrdila je eparhija zahumsko hercegovačka i primorska. Iza sebe je ostavio brojna dela iz oblasti teologije, a narod će ga najviše pamtiti po podršci tokom ratova devedesetih i pogroma Srba na Kosovu i Metohiji.

Episkop Atanasije Jevtić bitku sa kovidom izgubio je u trebinjskoj bolnici.

Rođen je u selu Brdarici, u šabačko-valjevskom kraju, 8. januara 1938. godine.

Završio je bogosloviju u Beogradu 1958. godine, u generaciji sa mitropolitom Amfilohijem i episkopom Lavrentijem.

Po završetku bogoslovije upisao je Bogoslovski fakultet u Beogradu, ali je pozvan na odsluženje dvogodišnjeg vojnog roka u Podgorici i na Kosmetu.

Po povratku iz vojske zamonašio se u manastiru Pustinji kod Valjeva 3. decembra 1960. godine.

Zatim je, kao sabrat manastira Tronoše kod Loznice, nastavio i završio studije na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu u junu 1963. godine, navedeno je na sajtu Eparhije zahumsko-hercegovačke i primorske.

Za vreme studija rukopoložen je u čin jerođakona na Bogojavljenje 1961. godine, a na Uspenje Presvete Bogorodice u sveštenički čin.

U februaru 1964. godine odlazi na Teološku akademiju na Halku (Turska), gde je ostao do juna iste godine. Zbog tamošnjih teških političkih prilika prešao je u leto iste godine na Teološki fakultet u Atini. Tu je odbranio doktorsku tezu iz dogmatike na temu „Eklsiologija apostola Pavla po Svetom Jovanu Zlatoustom“.

Posle toga ostao je u Atini još godinu dana, nastavljajući bogoslovski rad uglavnom na izučavanju Svetih Otaca Crkve.

Za vreme četvorogodišnjeg boravka u Atini, služio je kao parohijski sveštenik u atinskoj Ruskoj crkvi.

U jesen 1968. prešao je u Pariz na Bogoslovski institut Svetog Sergija, radi produžetka daljih bogoslovskih studija i izučavanja francuskog jezika. Posle provedene jedne godine izabran je za profesora na Institutu.

Za četiri godine boravka u Francuskoj opsluživao je, prema potrebama, pravoslavne parohije ruske, srpske, grčke i francuske, a živio je u domu studenata Instituta Svetog Sergija. Tokom leta posećivao je Svetu zemlju, Srbiju i Grčku.

Bio je dekan Bogoslavije, izdao stotine radova 

Vratio se iz Pariza 1972. godine i od tada je na Bogoslovskom fakultetu SPC u Beogradu niz godina predavao Istoriju hrišćanske crkve, neko vreme Istoriju srpske crkve, a 1987. izabran je za redovnog profesora Patrologije.

Biran je za dekana Bogoslovskog fakulteta u periodu 1980-1981. i 1990-1991. godine.

U tom periodu rada na Fakultetu, objavio je oko dve stotine naučnih radova. Tada počinje da izlazi njegovo delo „Patrologija“.

Dolaskom u Beograd, brzo se uključio u kulturna kretanja prestonice, aktivnim učešćem na brojnim tribinama, gde je svojim otvorenim istupanjima, odličnim poznavanjem teološke i filozofske misli, te svojstvenom mu erudicijom i svestranošću, zadobio velike simpatije i podršku, naročito omladine, u brojnim dijalozima sa apologetima marksizma i materijalizma.

Poznata su i njegova reagovanja u štampi (posebno u listu Pravoslavlje, gde je smatran za jedno od prvih pera), navodi se na sajtu Eparhije.

Istovremeno, sa profesorskim dužnostima učestvovao je i u buđenju uspavane svetosavske i kosovske svesti, podsećajući na ozbiljnost situacije na Kosovu i Metohiji, ali i u drugim srpskim zemljama.

Svojim pastirsko-eklisijalnim djelovanjem doprinio je izmirenju i prevazilaženju raskola, a naročito tzv. Američkog raskola, navodi se na sajtu Eparhije.

Podrška narodu tokom rata 

Od 1991. bio je episkop banatski, a već sledeće godine je izabran za episkopa zahumsko-hercegovačkog.

Tokom rata, pomagao je narod, vojsku, siročad, izbeglice, ranjenike… obnavljajući pravoslavnu veru u Hercegovini krštavajući, pričešćujući i prosvećujući narod. Pokrenuo je i eparhijski časopis „Vidoslov“.

Za prvog rektora novootvorene Duhovne akademije Svetog Vasilija Ostroškog u Foči izabran je 1994. godine.

Usled teške povrede vratnih pršljenova 1998. godine, zamolio je Sabor episkopa za razrešenje od arhipastirskih dužnosti. Na septembarskom zasedanju 1999. usvojena je ostavka i na njegovo mesto izabran je episkop Grigorije.

Vladika Atanasije ostao je u manastiru Tvrdoš kraj Trebinja. Posle toga, dosta vremena provodi na Kosovu i Metohiji, naročito od dolaska NATO trupa 1999. godine, pomažući tamošnjem episkopu i stradalnom narodu.

Tokom 2001-2002. godine proveo je osam meseci u Jerusalimu izučavajući jevrejski jezik radi prevoda Svetog pisma Starog zaveta na srpski i upoznavajući bolje Svetu zemlju, kao i služeći u Jerusalimskoj patrijaršiji.

Po povratku iz Jerusalima, Sabor ga je poslao kao ispomoć obolelom episkopu Žičkom Stefanu od juna 2002. do maja 2003. godine.

Po povratku iz Žiče, radio je u Manastiru Tvrdoš prevod Svetog Pisma sa jevrejskog i grčkog, povremeno pisao tekstove ili držao predavanja. Za vreme pogroma Srba na Kosmetu 2004. godine bio je svih tih dana prisutan sa stradalnim narodom, sveštenstvom i monaštvom…

Episkop Atanasije je posebno kao jeromonah bio učesnik mnogih domaćih i međunarodnih naučnih skupova iz oblasti crkvene istorije, teologije, filozofije i hrišćanske kulture.

Istovremeno je sarađivao u mnogim crkvenim i svetovnim publikacijama kod nas i u inostranstvu.

Autor je brojnih knjiga, studija, članaka, ogleda i beseda na više svetskih jezika. Prevodio je sa starogrčkog, staroslovenskog i drugih jezika.

Njegovi bogoslovski, antropološki, patrološki, crkveno-istorijski radovi zalaze u sve periode istorije Crkve i obuhvataju skoro sva važnija pitanja pravoslavnog biblijsko-svetootačkog bogoslovlja.

Literarni teološko-filozofski radovi i istupanja episkopa Atanasija dobila su i zvaničnu potvrdu izborom u Udruženje književnika Srbije. Objavio je više desetina knjiga, preneo je RTS.