Šta spaja slučajeve Stambolića, Draškovića i Ćuruvije: Čitajte u novom Nedeljniku

Advokat porodice Ćuruvija je u završnoj reči prvog suđenja dao veoma zanimljivu analizu delovanja službe koja povezuje ubistvo Ćuruvije 11. aprila 1999. godine, zločin na Ibarskoj magistrali izvršen 3. oktobra 1999. godine i ubistvo Ivana Stambolića 25. avgusta 2000. godine, kao i atentat na Vuka Draškovića u Budvi 15. juna 2000. godine.

Ovo je osam ključnih poveznica u ovim slučajevima, prema Slobodanu Ružiću (iz završne reči, uz redakcijska skraćenja):

1. Zajedničke osobine žrtve – žrtve zločina su politički protivnici ili „neprijatelji“ Službe. Služba žrtve tretira kao državne neprijatelje, iako se u suštini ne radi o zaštiti države, već o zaštiti vrlo jasnog individualnog interesa Slobodana Miloševića, njegove porodice i svih onih koji imaju nekakvu korist od svoje „ljubavi“ prema Miloševiću, dakle, lični interes Miloševića ukršten je sa sopstvenim interesom koji svaki pripadnik Službe koji u ovim zločinima učestvuje ima – bilo da se radi o napredovanju u karijeri, bilo da je u pitanju veliki materijalni interes, ili i jedno i drugo.

2. Isti nalogodavac – Nalogodavac svih ovih zločina bio je Slobodan Milošević. To je u jednom od krivičnih predmeta vođenih u vezi sa ovim zločinima, a to je predmet povodom ubistva Stambolića, i pravnosnažno utvrđeno. Da je i u ostalim slučajevima isti čovek nalogodavac najlakše se utvrđuje ako postavite sebi dva pitanja: prvo, ko je beneficijar ovih zločina, odnosno ko je jedini ko ima koristi od smrti Ćuruvije, Draškovića i Stambolića, ko je jedini njihov zajednički imenitelj, i drugo, ko je taj ko u ovim konkretnim slučajevima jedini ima mogućnost da angažuje sve potrebne državne resurse za izvršenje ubistva.