Priče nekog izgubljenog sefardskog Beograda, rituali i uspomene koje je zatrpalo vreme i ljudske sudbine koje prkose zaboravu okosnica su autorkinog istraživanja kako porodične, tako i istorije srpske prestonice i njene jevrejske zajednice.
„Amam u evrejskoj mali do evrejske škole opravljen u najboljem stanju, sa svima potrebnim udobnostima snabdeven, koji ima više kabina sa evropskim nameštajem, kupanje je po običaju carigradskom, vode dovoljno vruće i ladne, tuševi dobri, toplota najvišeg stepena, doček najboljom čistotom i uslugom“, stajalo je u oglasu koji je 1885. godine, moleći „za mnogobrojnu posetu“, objavio u novinama amamdžija jevrejski Jozef Zunana.
Iako zgrada u kojoj se nalazilo ovo ritualno jevrejsko kupatilo ne postoji već osamdeset godina, priča o njemu i njegovom vlasniku oživeće u Beogradu ovog oktobra.
Inspirisana svojim sefardskim poreklom, autorka izložbe „Svetinja vode“ Gabrijela Nikolić polazi od traganja za ostacima pomenute zgrade na Dorćolu, u starom sefardskom naselju gde je njen čukundeda Josif Zunana bio vlasnik hamama ili mikve, ritualnog jevrejskog kupatila. Zgrada je porušena 1939. godine i od tada mikve više nije postojala u Beogradu.
Postavku čine eksponati arhivske građe, porodične arhive, digitalne grafike i projekcija eksperimentalnog videa koji simboliše pročišćenje, koncept od velikog značaja za jevrejsku tradiciju.
Izložba „Svetinja vode“ premijerno će biti predstavljena u Institutu Servantes u Beogradu, a posetioci će moći da se upoznaju sa ovom neobičnom porodičnom pričom sve do 29. oktobra.
Ova izložba čini deo projekta nazvanog „Ruta Servantes: Sefardski Beograd“ kojim Institut Servantes nastoji da predstavi bogato sefardsko nasleđe srpske prestonice.
Tagovi
