Među devetoro ubijene dece u Osnovnoj školi Vladislav Ribnikar u Beogradu bila je i Sofija Negić. Njeni najbolji prijatelji i ljudi koji su je voleli napisali su poruke u kojima su iskazali ljubav i da je nisu zaboravili jer bi Sofiji danas bio rođendan.

Sofijini roditelji prethodno su hrabro i vrlo otvoreno govorili o svom gubitku, a intervju koji je njena majka dala za Nedeljnik, i gostovanje njenog oca u Utisku nedelje predstavljali su i važnu lekciju čitavom društvu i opomenu o tome koliko su njihove i rane svih drugih roditelja koji su izgubili svoje najmilije u masovnom ubistvu, zapravo duboke i nezacelive.

O tome govori i pesma „Wait for me“, koju je Slobodan Negić, Sofijin otac, napisao i komponovao u čast njenog rođendana.

My child, my life, my only love
I hope you hear my aching heart
My broken wings are crumblin’
so sad we had to part

I hope you’re smiling somewhere out there
sending signs for your dady to see
but I’m blind here in this darkness
and in your arms I’d rather be

They all tell me that I must be strong
They just need to see me standin’ here alone
But as long as you’re gone I can never go on
I’ll just sit here and cry in a broken home
But as long as you’re gone I can never go on
I’ll just sit here and cry for you.

You just never had the time
to find your ways and shine
But as long as I live, I’ll have memories to give
I’ll always be proud you were mine

Somewhere in the future together we’ll be
Just give me strenght and wait for me
Somewhere in the future together we’ll be
Just give me strenght and wait for me

Оставите одговор

Ваша адреса е-поште неће бити објављена. Неопходна поља су означена *

Pre slanja komentara, pogledajte i upoznajte se sa uslovima i pravima korišćenja.

This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.

The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.